Üst üste yığılmış taşlardan oluşan bir koleksiyon olan taş yapılar dünyanın hemen hemen her yerinde bulunan ikonik bir inşaat yöntemidir. Sağlam, güvenilir yapılar oluşturmak için yalnızca asırlık bir zanaata dayanan ve rustik, birbirine kenetlenen şekilleri ile karakterize edilen tekniğin tekerleğin icadından önce bile geriye uzanan derin kökleri vardır. İlkeleri basittir: birleşik, taşıyıcı bir duvar oluşturmak için taşları üst üste koymak. Ancak, tekniğin kültürel önemi ile birleşen verimli uzun süreli sonuçlar günümüzde çağdaş mimariye kadar sürekli kullanıma ve güncelleştirilmiş yorumlara yol açmıştır.

Tekerlek, çanak çömlek, metalurji ve yazıdan önceye tarihlenen taş yapılar yapısal bir kavram olarak en az MÖ 10. bin yıldan beri var olmuştur. Kuzey-batı Avrupa'da kalan tarihi duvarlar normalde MÖ 7000-1600 yılları arasına tarihlenirken, Güney Avrupa'daki ilk örnekler MÖ 1350 civarında ilk Tunç Çağı yerleşimlerine kadar uzanmaktadır. Latin Amerika ve Afrika'nın kuru taş mirası yaklaşık 800 yıl öncesine dayanır, yani biraz daha yenidir.

İlk bakışta taşları basit, hızlı bir inşaat çözümü olarak görmeseniz de benzer bir şey inşa etmeye çalıştığınızda derin ve yakıcı bir soruyla karşı karşıya kalırsınız: Onu nasıl ayağa kaldırırsınız?

Ana fikir; taşları bağımsız hareket etmekten vazgeçecek şekilde birbirine kenetlemektir; yerçekimi altında hareket eden büyük bir taşın etkisini yaratmak. Bunu başarmak çok fazla beceri gerektirir, birçok taş duvar ustası zanaatlarını mükemmelleştirmek için yıllarını harcar. Her bir eklemi üstte bir taşla kaplamak esas anahtardır, alt kısım ve köşeler ise her zaman daha geniştir ve destek sağlamak için daha büyük taşlar içerir. Bu güvenli taban, sığ bir kanalda toprağın altına oturur ve ağırlığı doğrudan aşağıdaki kompakt toprağa aktarır. Şablonlar genellikle tutarlı bir katmanlama (duvarların tepesine doğru kademeli olarak incelme) sağlamak için kullanılır ve daha karmaşık projelerde güvenli bir yapı sağlamak için kalıplar kullanılabilir.

Belirli bölgelerde genellikle üst toprakta kolayca bulunan büyük taşların zorlu koşullara bir çözüm gerektirdiği durumlarda yapılarda taş kullanımını da teşvik eder .

Sonuç olarak inşaat tekniği son derece duygusaldır ve yoğun bir tarihi ve çevresel mekan duygusu sergiler.

Yunanlılar, Miken ve Tiryns antik kentlerinde ana taşıyıcı yapı olarak taş kullanmışlardır. Bölgede bulunan yuvarlak taşlar nedeniyle Kuzey Avrupa'daki benzerlerinden farklı olarak siklopean bir estetik yaratılmıştır.

İnkalar, deprem olasılığını telafi etmek için çift kanatlı duvarlar inşa ederek ünlü Machu Pichu'da görüldüğü gibi yerleşimlerinde kuru taş duvarlar kullandılar. Teknikleri dikkatli bir şekilde dekoratiftir, her bir taş, yapboz benzeri bir cephe bırakan mümkün olduğunca az boşluk sağlamak için mükemmel bir şekilde yontulur. Bununla birlikte daha üretken bir şekilde Peru'nun dağlık manzarasını kullandılar. Arazilerini tarıma elverişli haline getirmeye yardımcı olmak için kullanılan taşları ayrıca istinat duvarlarında kullanmalarıydı .

Zimbabve'in güneydoğusundaki tepelerde önemli bir tarihi yerleşim taşın son derece ustaca kullanıldığını gösteriyordu. 7,3 kilometrekarelik bir alana yayılan Büyük Zimbabwe'nin taş yapıları MS 11. yüzyıla kadar uzanıyor. Güney Afrika'nın en önemli antik mahkemelerinden biri olan Great Enclosure'ın dairesel duvarlarında ve konik kulelerinde hünerleri görmek günümüzde halen mümkündür.

Kültürel bir uygulama ve mevcut özelliğin genel bakımı dışında modern taş duvar örneklerine rastlamak zordur. Peyzaj mimarlığı ve organik mekanlar olarak adlandırabileceğimiz dekoratif motiflerin bulunduğu taş yapıları oluşturmak günümüzde daha yaygındır. Bununla birlikte ilkelerin hassas, duyu odaklı projelere uygulandığı bazı örnekler hala vardır.